در سال 1982، این مرکز خرید به معنای آزادی بود. ظهر پیاده شدی و در غروب تو را بردند. در ساعت‌های بین، شما را رها می‌کردند که به روش ترجیحی پرسه بزنید—در یک بسته نوجوان. برخی از کارخانه شیرین شروع کردند، سپس بعد از ظهر دستی را در کیسه آب نبات مانند یک وینو با یک بطری فرو بردند. برخی در فودکورت با ذرت کاراملی یا نارنجی جولیوس شروع کردند. همه ما در کنار مغازه چاقو فروشی توقف کردیم تا ستاره های پرتاب کننده و بووی را بررسی کنیم.

“Fast Times at Ridgemont High” حماسه مرکز خرید ما بود، همانطور که “Apocalypse Now” حماسه جنگ ویتنام بود. این روحیه را تسخیر کرد و با این کار به ما گفت که کجا می رویم و کجا بوده ایم.